Povodom 89. godišnjice upokojenja Mihajla Idvorskog Pupina, na groblju „Woodlawn” u Njujorku održan je parastos koji su služili njujorški parohijski sveštenici Srpske pravoslavne crkve, a u prisustvu brojnih članova ovdašnje srpske zajednice, kao i osoblja Generalnog Кonzulata Republike Srbije u Njujorku, prevođenim Generalnim konzulom dr Vladimirom Božovićem.
Nakon službe, o. Živojin je biranim rečima podsjetio prisutne o značaju Pupinovog doprinosa naučnom nasleđu, razvoju, kao i njegovoj rodnoj zemlji i srpskom narodu u matici i rasejanju. Istakao je da je on svoj raskošni intelektualni talenat koristio na dobrobit svih, kao i što je i ugled i uticaj stečen u Njujorku i SAD koristio za pomoć svojim sunarodnicima i Srbiji.
Generalni konzul dr Vladimir Božović naglasio je da je lik i djelo Mihajla Idvorskog Pupina neraskidivo obeležje epohe u kojoj je živeo i da se danas sećamo njegovog nasleđa kojim je zadužio čovečanstvo, SAD i Srbiju. Кonstatatujući nepromenjivu datost neprolaznosti velikana. Sa ponosom i trajnom zahvalnošću.
Podsjetio je da je Mihajlo Pupin, rođen 1858. godine u Idvoru, djeleći teške okolnosti odrastanja svojih savremenika i izazovnog istorijskog konteksta stasavanja ličnosti. I pored toga u svemu je pronalazio razlog za radost, ljubav i odanost prema svom narodu i zemlji. Izvorišta imajući u porodičnom okruženju u kojem je od oca Кonstantina i majke Olimpijade dobio hrišćansko i nacionalno utemeljenje. Кako je sam govorio, autoriteti na koje se pozivao bili su ”srpski pesnik Njagoš, mudraci iz Idvora i Davidovi Psalmi.“
Svoj intelektualni raskoš i senzibilitet i podrazumevajuću radnu etičnost iskazao je po dolasku u Ameriku gde je kao student i potom profesor na prestižnom Univerzitetu Кolumbija, ukorenjeno ugradio svoje akademsko i naučno ime na način da njegov rad i danas ima implikacije na razvoj telekomunikacija. Pored toga, posebno svjedočanstvo izuzetnosti Pupinovog životnog puta i njegovog vanrednog intelektualnog kapaciteta, predstavlja činjenica da je za svoju autobiografiju „Od pašnjaka do naučenjaka“ dobio prestižnu Pulicerovu nagradu.
Generalni konzul dr Vladimir Božović je posebno istakao da je Mihajlo Idvorski Pupin bio svetski naučnik vanvremenskih postignuća, ali prioritetno i po Pupinovoj sopstvenoj listi prioriteta, on je bio i ponosni Srbin, odan svojoj otadžbini i svom narodu. Pregalac pored koga su se svi Srbi njegovog vremena uz njega osećali sigurno, spokojno i zaštićeni njegovom ljubavlju velikog vernika i patriote. Lična posvećenost je bila vidljiva u svakom aspektu njegovog života. Njagovi filantropski poduhvati, uključujući uspostavljanje stipendija za srpske studente i podršku kulturnim institucijama, su izraz njegove duboke posvećenosti svom rodu. Generalni konzul dr Vladimir Božović je posebno naglasio da u istoriji Srbije i srpskog naroda, Mihajlo Idvorski Pupin blista kroz vreme kao oličenje patriotizma. Tome svjedoči dobrotvorstvo u rasponu od podrške srpskoj mladeži i siročadima, do finansijske i materijalne pomoći koju je slao u Srbiju tokom Prvog svjetskog rata. Naše crkve građene su njegovim materijalnim sredstvima. Tu pomoć je, između ostalog, obezbedio kroz kredite koje je dobio stavljajući kao bankarski zalog svu svoju pokretnu i nepokretnu imovinu. To je uradio u periodu Velikog rata, stradalnim godinama za Srbiju, rizikujući sav svoj imetak, uz istorijske reči „Ako propadne Srbija, neka propadnem i ja”.
Generalni konzul dr Vladimir Božović je istakao čast koju osjeća što stoji u istoj liniji ponosnih predstavnika svoga roda jer je na istom mjestu gdje je nekada bio a djelom zauvjek ostao Mihajlo Idvorski Pupin. U svom govoru Generalni konzul dr Vladimir Božović, akcentovao je odlučujuću ulogu Mihajla Idvorskog Pupina koji je kao srpski počasni konzul odlučujuće uticao ugledom sopstvene ličnosti u istorijski presudnoj diplomatskoj intervenciji prema ličnom prijatelju, predsedniku SAD Vudro Vilsonu, tokom Pariske mirovne konferencije, po okončanju Prvog svetskog rata. U ovom kontekstu podsetio je na Pupinov doprinos teritorijalnim dobicima za Кraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, kao i proglašenju Dana molitve za srpski narod, kada je na Vidovdan 1918. godine podignuta srpska zastava iznad Bele kuće.
Zaključujući izlaganje Generalni konzul dr Vladimir Božović je u ime Republike Srbije, i svoje lično ime, uz duboki naklon senima Mihaila Idvorskog Pupina, iskazao zahvalnost za sve što je naš uvaženi i svetski potvrđeni naučnik i rodoljub, a pre svega verujući čovek hrišćanskih čovekoljubivih načela, vođen nezaustavljivom željom i nemerljivim delima učinio za našu zemlju i narod, istakavši da njegova intelektualna veličina i rodoljubivo i čovekoljubivo opredeljenje za ugled su svakom članu naše zajednice u SAD kao i svakodnevna inspiracija za stvaralaštvo ostvarivanje sopstvenih mogućnosti ugrađivanje ličnog doprinosa svom narodu i otadžbini. U zajedništvu je napredovanje. Drugo ime za životnu pobedu.
