Danas se navršava devetnaest godina od ubistva načelnika Uprave za opšti kriminalitet Ministarstva unutrašnjih poslova Slavoljuba Šćekića, policajca koji je bio uključen u istragu ubistva direktora i urednika „Dana“ Duška Jovanovića ali i dvojice visokih policijskih funkcionera Gorana Žugića i Darka Belog Rapopovića.
Simboliku da je baš na dan ovog zločina, 15 godina kasnije formalno oboren režim Mila Đukanovića, devalvirala je činjenica da bezbjednosni i pravosudni sistem Crne Gore još uvijek nije lustriran od onih koji su odgovorni zbog toga što ovaj, kao i slučaj ubistva Jovanovića, Žugića i Raspopovića nisu dobili adekvatan epilog.
Optuženi za likvidaciju inspektora Šćekića još uvijek nisu pravosnažno osuđeni, niti su procesuirani nalogodavci i organizatori zločina.
Da utisak bude još oporiji, u javnosti se ovo ubistvo još uvijek komentariše i tumači kao akt iza kojeg stoji obična kriminalna grupa a motiv zločina prepoznaje u istrazi koju je Šćekić vodio u slučaju podmetanja bombi na gradilištu hotela Splendid. Teško je povjerovati da je ovakav narativ slučajan i da on nema veze sa činjenicom da za 19 godina makar u stručnoj javnosti nije prepoznata veza optuženih izvršioca zločina sa sistemom, i to prije svega sa zloglasnom Sedmom upravom SDB-a MUP-a Crne Gore.
Likvidacija inspektora Šćekića izvršena je oko jedan sat iza ponoći na dvadesetak metara od praga njegove roditeljske kuće u predgrađu Podgorice. Prema pisanju medija, ispaljena su najmanje dva kratka rafala iz automatskog oružja.
Odmah nakon ubistva u blizini mjesta zločina pronađeno je vozilo „Džip čiroki“ koje je ekspolodiralo u momentu dok su policajci tražili tragove zločina. Među djelovima uništenog vozila pronađeni su ostaci automatske puške.
Samo na osnovu ovih detalja, jasno je da iza likvidacije, ali i organizacije zločina, kao i prikrivanja tragova, stoje profesionalci. „Modus operandi“ bio je, vrlo sličan onom koji je primijenjen prilikom ubistva Duška Jovanovića.
Sedma uprava
Optuženi za ovaj zločin, Saša Boreta, Ljubo Bigović, Milan Šćekić i Ljubo Vujadinović, u policijskoj evidenciji vođeni su kao bezbjednosno interesantna lica koja su pripadala istoj grupi kojoj i osumnjičeni za ubistvo Jovanovića. Više pripadnika ove kriminalne grupe, povezivano je, na ovaj ili onaj način, i sa nekim drugim likvidacijama, čak i u Srbiji, među kojima su i one koje je nemoguće tretirati drugačije nego kao akt državnog terorizma.
S tim u vezi, možda i ključni dokaz za razotkrivanje pravog motiva, organizatora i nalogodavaca ubistva Slavoljuba Šćekića bila bi identifikacija oružja iz kojeg je izvršen zločin. Ukoliko bi se ispostavilo da je i ova puška, kao ona iz koje je strijeljan Duško Jovanović, izdata na revers saradnicima službe od strane MUP-a Crne Gore, stvari bi postale kristalno jasne.
U tom slučaju, bilo bi teško povjerovati da iza likvidacije Šćekića ne stoje kriminogene strukture u vrhu „službe“, koje su bile nusprodukt anomije koju je kreirao tadašnji režim, ali često i pretorijanska garda Đukanovićevog „dvora“. Motiv zločina tada bi bio očigledan u namjeri Šćekića da razotkrije spregu organizovanog kriminala sa njegovim kolegama iz bezbjednosnih službi, prije svega onih iz zloglasne „Sedme uprave“ Državne bezbjednosti MUP-a Crne Gore. Među dokazima koje je, prema jednoj od nezvaničnih verzija, planirao da otkrije možda su bile i službene legitimacije SDB-a MUP-a Crne Gore izdate licima iz kriminalnog miljea povezivanim sa ubistvom Duška Jovanovića.
Konačno, nakon likvidacije Šćekića, splasnula je sistemska istraga o ubistvu Jovanovića, što takođe otkriva mnogo.
Upravo ovim tragom trebalo bi da krenu početkom godine najavljeni anketni odbori Skupštine, koji treba da se pozabave ubistvima bivšeg ministra vojnog Pavla Bulatovića, Duška Jovanovića i Slavoljuba Šćekića, ali i slučajevima nasilja nad novinarima i drugim građanima Crne Gore, koji su poznati kao slučajevi „crnih trojki“. Naravno, ukoliko ikada budu formirani, i ako u sadašnjoj parlamentarnoj većini i među poslanicima koji nisu pripadali Đukanovićevom režimu, ima dovoljno hrabrih da zagrebu u srž problema koji i danas drži crnogorske institucije zarobljene pipcima mafijaške hobotnice.
Razloga za optimizam na ovom planu, nema mnogo. Na to ukazuje činjenica da se tek par visokorangiranih političara iz redova parlamentarne većine i protivnika nekadašnje vlasti, usudilo da uopšte i pomenu zloglasnu „Sedmu upravu“ i njenu spregu sa kriminalnim grupama ali i komandnu liniju koja sistemski vodi ka državnom vrhu. Ogromna većina drži se i dalje floskula o „sporoj ali dostižnoj pravdi“, parola o beskompromisnoj borbi protiv organizovanog kriminala i drugih „opštih mjesta“ na kojima traže podršku građana one političke sturkture koje su na dan 15-godišnjice ubistva inspektora Šćekića, slavile izbornu pobjedu.
Dezinformacije otkrivaju organizatora i nalogodavce zločina
Dugo iščekivanje da ruka pravde konačno pokuca na vrata odgovornih za zločine koji sadrže elemente državnog terorizma, među kojima je i likvidacija Slavoljuba Šćekića, kao da je mobilisalo onu stranu koja najviše zazire od otkrivanja istine.
Da li iz tog pravca „duvaju“ dezinformacije o motivu ubistva nekadašnjeg načelnika Uprave za opšti kriminalitet MUP-a Crne Gore, nije teško zaključiti. Jedna od njih je i verzija da je ovaj zločin izvršen u znak osvete zbog navodnih batina kojima su bili izloženi pojedini članovi kriminalne grupe prilikom saslušavanja u slučaju podmetanja bombe u Hotelu Splendid.
Ukoliko bi se nametnuo kao najrealniji, ovaj motiv abolirao bi u javnosti sve potencijalne organizatore i nalogodavce zločina koji su imali interes da se Šćekić onemogući u raskrinkavanju povezanosti pojedinih kolega iz tajne policije sa organizovanim kriminalom i ubistvom Duška Jovanovića. Time bi bili obesmišljeni i poslednji odjeci pritiska javnosti na tužioce koji se bave ovim slučajem da povuku odlučnije i hrabrije poteze od onih koje su do sada.
Indikativna je, s tim u vezi, informacija koju su prenijeli pojedini mediji da je Baranin Ljubo Bigović, nakon što ga je tokom 2021. godine u spuškom zatvoru posjetio tadašnji premijer Dritan Abazović, dva puta sprovođen u tužilaštvo kako bi dao svoja saznanja o tome ko je organizovao ubistva Slavoljuba Šćekića i Duška Jovanovića.
Još indikativnija je informacija plasirana u pojedinim glasilima da „Bigović tokom tih posjeta, tužiocima nije ništa značajno saopštio“. Nije, naime, teško zaključiti pod kojim okolnostima informacija o sadržaju iskaza potencijalnog zaštićenog svjedoka u slučajevima čije bi razrešenje promijenilo radkalno budućnost Crne Gore, može da stigne do medija.
Naravno, kao i kakvu težinu ima eventualno iznošenje dezinformacije o novim saznanjima u istrazi ubistava Jovanovića i Šćekića. Kada informacija o tome šta je Bigović rekao Abazoviću i tužiocima, bude dostupna javnosti regularnim putem, biće jasno i kakvu su ulogu u ovoj epizodi dezavuisanja javnosti sa ciljem odbrane interesa odgovornih za zločin, imali pojedinci koji su učestvovali u pomenutom procesu.
„Ja sam posjetio visokopozicioniranog kriminalca u Spužu povodom jako važnog slučaja, kojeg izgleda neko želi da opstruira. Primio sam pismo i obavijestio sam nadležnog tužioca koji je preduzeo sve aktivnosti. Obavijestio sam Viši sud koji je morao da mi da odobrenje, a zatim posjetio i obavio razgovor sa jednim stanovnikom UIKS-a“, prokomentarisao je Abazović objasnivši da je posjeta bila u cilju „jednog velikog predmeta”, o kome nije htio da priča – „jer bi ga tako upropastili”.
Identitet zatvorenika sa kojim je Abazović razgovarao dospio je u medije istog dana kada se desio susret u UIKSu. Nije teško zaključiti kako je to doprinijelo da se stvari vrate na „nultu poziciju“, na koju su je „pretorijanci“ nekadašnjeg režima u bezbjednosnim službama i postavili kako bi se spriječio svaki pokušaj da istna izbije na vidjelo i slučaj dobije adekvatan pravosudni epilog.
Fakti
Za ubistvo Slavoljuba Šćekića optuženi su Saša Boreta, Ljubo Bigović, Milan Šćekić i Ljubo Vujadinović koji su u više presuda osuđeni na po 30 godina zatvora za ovaj zločin ali su drugostepena vijeća obarala te presude. Kao razlog za to navođene su „bitne povrede odredaba krivičnog postupka, koje su često rezultirale povredom prava na odbranu i pravično suđenje“.
Od početka suđenja promijenjeno je više sudskih vijeća. Slučaj je dospio i do Ustavnog ali i Suda za ljudska prava u Strazburu.
Četiri godine nakon zločina, donesena je prva osuđujuća presuda protiv optuženih za ubistvo. Presudu je donio tadašnji sudija Lazar Aković u čijoj je presudi uočena tehnička greška, zbog koje je trebalo da odgovara ali je u međuvremenu prešao u advokaturu.
Nakon toga je uslijedila serija novih procesa da bi u posljednjem, 5. septembra 2022. godine, Apelacioni sud ukinuo osuđujuću presudu protiv optuženih i predmet vratio na ponovno suđenje.
Slavoljubova sestra, Slavica Šćekić, koja skoro dvije decenije često usamljena vodi borbu da ovaj zločin konačno dobije adekvatan epilog, poručila je da od insistiranja da pravda u ovom slučaju bude zadovoljena nikada neće odustati.
„Dvodecenijska borba za istinu i pravdu bila je uzaludna, teška i neshvatljiva. Bila je to iscrpna borba sa vjetrenjačama, latentno raspoređenim u institucijama sistema. I upravo ta latentnost je bila pogodno tlo za opstukciju korumpiranih, da spriječe sprovođenje pravde.
I spriječili su. Pravde nema dvije decenije. Za dvije decenije, od ubistva, moga brata Slavoljuba, niti su osuđeni optuženi za ubistvo, niti su privedeni licu pravde preostali učesnici ubistva“, napisala je nedavno Šćekić na svom Facebook profilu.
U trenutku ubistva pred roditeljskim domom u kojem je živio, Slavoljub Šćekić imao je u novčaniku dva eura. Njegove kolege iz javne i tajne policije koje se, u raznim rolama, dovode u vezu sa ovim ali i ubistvom Duška Jovanovića, danas su multimilioneri.
Kontroverza
Gostujući u emisiji serijala „Kontroverza“ TV Adria, Šćekić je kazala da su ubice njenog brata “završavali poslove za bezbjednosno podzemlje“ koje ih opskrbljuje sa opremom za obavljanje prljavih poslova, dajući im i policijske značke.
„Dobijaju ih da bi završavali poslove za potrebe države, odnosno gospodara ovog nakaradnog sistema”, poručila je ona.
Šćekić je navela da je u saznanju da je u noći ubistva njenog brata, nedaleko od mjesta zločina bio sakriven džip iza prikolice, te da su u tom automobilu bili Zoran Lazović, Duško Golubović i Saša Boreta.
“Oni su u džipu čekali da izvršioci ubiju mog brata kako bi ih bezbjedno sklonili za Bar”, kazala je ona.
Šćekić je istakla da je i jedno lice povezano sa ubistvom njenog brata i Duška Jovanovića.
“To lice je pušteno na slobodu i dobilo je 100 hiljada eura za naknadu štete zbog neosnovanog boravka u pritvoru. To lice je Vuk Vulević. Moj brat je zajedno sa timom rješavao ubistvo Jovanovića. Ti ljudi znaju ko su izvršioci ubistva, zašto se krije to nije mi jasno. Kad se ima u vidu ko je nalogodavac tog ubistva, onda je potpuno jasno. U tom izvještaju stoji da je Vuk Vulević ubio Jovanovća i to sa zadnjeg sjedišta. Vozio je Mandić, a ovaj je sjedio pozadi da mu ruka ne zadrhti”, izjavila je Šćekić.
Navela je da Vulević važi za produženu ruku „gospodara sistema“.
“On je njemu dao znakove da ako bude osuđen, on će reći ko je nalogodavac ubistva Jovanovića i Šćekića”, dodala je.
Istakla je i da je njen brat rasvijetlio ubistvo Jovanovića u potpunosti, kao i da se nakon toga kupio džip i u maju se spremalo ubistvo njenog brata.
“On otkriva i ko su podmetači eksplozija u Splendidu. Zbog rasvjetljavanja mnogih drugih ubistava, moj brat je ubijen i spriječen je da objavi istinu”, kazala je Šćekić u emisiji serijala „Kontroverza“ na TV Adria.
Izvor: Adria
