PIŠE: Duško KOVAČEVIĆ
“Nakon dužeg premišljanja, donio sam odluku da se u potpunosti povučem iz politike i posvetim svojoj primarnoj i najljepšoj profesiji – profesuri na UCG” saopštio je javnosti Zdravko Krivokapić.
Kakav mu je status i ugled u Crnoj Gori, ta vijest je danas drugorazredna senzacija na polovini sajtova, taman kao što je i on bio uzgredni političar i čovjek, provizoran i nedovršen, osim u filistarstvu i zgrtanju para u sprezi sa porodicom, ako je vjerovati Medojeviću i brojnim tragovima.
Da je sreće da nikad nije ni ulazio u politiku kakav se pokazao, ne na kraju svog kratkog i rekordno brzinskog stropoštavanja, nego još na početku i spram zavještanja mitropolitu, nemavši skoposti i ljudskosti da zaokruži taj uzvišeni cilj (telos, grč), naravno, nepotpisivanjem Temeljnog ugovora.
I kao što to biva u morfologiji epskog, iako njegov banalni dodir sa politikom više odgovara harts romanu i kič vodvilju, protjeraće ga upravo oni zbog čije je naklonosti sebe smjestio u prostor karakternog taloga.
U kinematografiji često nailazimo na jedan dramaturški postupak u kojem se kroz završne scene krajnje tragična priča odvodi u suprotan razvoj, odnosno, reditelj nam nostalgično saopštava kako je sve moglo izgledati u idiličnom i srećnom raspletu.
E, sad zamislimo da je Zdravko posle velike i decenijama čekane pobjede, već 31. avgusta rekao doviđenja, ja sam svoje uradio, i vratio se profesuri!
On bi bio totem slobode i etike, jedna od najznačajnijih Ličnosti novije crnogorske istorije, autoritet i stub preokreta, umjesto što je danas sinonim za mizernu i poniznu socijalnu egzistenciju, plašeći se šta mu donosi dan a šta noć, ili bolje reći – šta donosi tužitelj Novović.
