Bivši proslavljeni srpski fudbaler, kasnije uspješan trener Siniša Mihajlović preminuo je danas u 54. godini.
Mihajlović se u julu 2019. razbolio od leukemije.
Siniša Mihajlović rođen je 20. februara 1969. godine u Vukovaru. Fudbalsku karijeru je započeo u Borovu 1986. godine, a u ovom klubu se zadržao čitave dvije sezone, nakon čega je 1988. godine je napravio prvi veliki transfer u karijeri kada je potpisao za novosadsku Vojvodinu.
U Vojvodini je igrao fenomenalno pod palicom Ljupka Petrovića i postigao 19 golova na 73 utakmice. Već tada je do izražaja dolazio njegov topovski šut i sjajna tehnika izvođenja slobodnih udaraca, za šta će se zauvijek smatrati za jednog od najboljih svih vremena.
U Vojvodini je Miha prvi put nastupio na evropskoj sceni. Igrao je u Kupu evropskih šampiona protiv Honveda, a zauvijek će ostati upamćen njegov kontroverzan gol rukom na ovoj utakmici na asistenciju Miloša Šestića. U decembru 1990. godine ga je Ljupko doveo u Crvenu zvezdu sa kojom je samo šest mjeseci kasnije postao šampion Evrope.
Mihajlović je igrao ključnu ulogu u dvomeču u kome je Crvena zvezda eliminisala Bajern i plasirala se u finale. Postigao je spektakularan gol iz slobodnog udarca u Beogradu za 1:0, a onda se u 90. minutu desilo čuveno “Mihajlović u sredinu” i autogol Augentalera koji će zauvijek biti upisan zlatnim slovima u istoriji jugoslovenskog i srpskog fudbala.
U Zvezdi je ostao do 1992. godine, a 8. decembra je sa njom u Tokiju postao i prvak svijeta, kada su crveno-bijeli savladali čileanski Kolo Kolo sa 3:0. Nakon toga se u Italiju u kojoj je nastupao do kraja svoje izuzetno bogate karijere. Od 1992. do 1994. godine igrao je za Romu. U 54 meča zabilježio je jedan pogodak.
Kako je vrijeme odmicalo, fudbal se menjao, a Mihajlović je dobijao sve defanzivniju ulogu. U njemu je Sampdorija vidjela krucijalno pojačanje 1994. godine, a Mihajlović je u klubu iz Đenove ostao sve do 1998. godine. Odigrao je 110 utakmica i postigao 12 golova. Imao je sjajnu saradnju sa trenereom Svenom Goranom Eriksenom, a i sa Vladimirom Jugovićem, saigračem iz Crvene zvezde sa kojim je godinu dana dijelio svlačionicu i u Vojvodini.
Prvu utakmicu za Sampdoriju odigrao je u Kupu Italije protiv Milana. U tom meču Mihajlović je bio zapažen. Prvo je postigao gol iz slobodnog udarca za 1:0, a pošto je Milan izjednačio, otišlo se u penale gdje je pogodio prečku kojom je Milan osvojio nacionalni kup.
U Lacio je prešao 1998. godine za 8,5 miliona funti, sa kojim već u avgustu iste godine osvaja Superkup Italije. Za Lacio je odigrao 126 utakmica i postigao 20 golova, a onda je naredne godine osvojio i Kup kupova, kao i Superkup Evrope u finalu sa Sampdorijom (5:2). U Laciju se zadržao punih šest godina, a za to vrijeme saigrač mu je bio i Dejan Stanković, koji mu je postao kum. Posljednji klub u karijeri mu je bio Inter za koji je igrao od 2004. do 2006. na zalasku karijere. Upisao je za “neroazure” skromnih 25 nastupa i postigao pet golova.
Za reprezentaciju Jugoslavije je odigrao 63 utakmice, a uspio je 10 puta da se upiše u strijelce. Gotovo cijelu trenersku karijeru proveo je u Italiji. Trenirao je ekipe kao što su Inter (pomoćni trener), Bolonja, Katanija, Fjorentina, Sampdorija, Milan, Torino i na kraju Bolonju sa kojom se prilično burno razišao.
Takođe, u periodu od 2012. do 2013. godine bio je selektor reprezentacije Srbije, a 2018. godine je imao kratak izlet u Portugal kada je bio trener Sportinga iz Lisabona.
U julu 2019. godine Siniši Mihajloviću otkrivena je opaka bolest. Doktori su ustanovili da ima leukemiju. Ni u jednom trenutku Miha klonuo duhom i trudio se da živi kao da mu je svaki dan posljednji.
Ova vijest je šokirala sve one koji su ga voljeli, a bilo ih je i previše. Borio se Miha više od tri godine. Tri puta je pobjeđivao bolest i tri puta mu se vraćala, a posljednji put je nažalost bila jača od njega.
