Patrijarh Srpske pravoslavne crkve Porfirije ustoličen je danas u Pećkoj patrijašiji.
U drevni sveti tron arhiepiskopa pećkih i Patrijaraha srpskih uveli su ga najstariji arhijereji – mitropolit dabrobosanski Hrizostom i mitropolit crnogorsko – primorski Joanikije.
Mitropoliti su uručili 46. patrijarhu i 57. poglavaru Srpske pravoslavne crkve simbole patrijarha – panagiju, odnosno ikonu koju episkop nosi na prsima, a na kojoj je predstavljena Bogorodica sa malim Hristom na rukama, dok je na drugoj strani Isus Hristos ili Sveta Trojica u vidu tri anđela, zatim žezal – štap i svečanu odeždu – zelenu mandiju.
Uvođenje u tron pratili su povici prisutnih „aksios“ (dostojan), a ovim činom, po vekovnoj tradiciji SPC, zaokružen je proces Porfirijevog preuzimanja dužnosti srpskog prvojerarha.
Manastirsko dvorište je prepuno vjernika, koji su pristigli iz svih krajeva Kosova i Metohije, kao i iz centralne Srbije.
Mitropolit dabrobosanski Hrizostom, kao najstariji episkop doveo je patrijarha Porfirija do trona.
Patrijarh Porfirije je na Kosovo i Metohiju stigao u petak kada je prvo posjetio Prizren, a u kasnim večernjim satima stigao je u Pećku patrijaršiju – tradicionalno sjedište u kojoj su vjekovima ustoličavani srpski patrijarsi.
Sjedište Pećke patrijaršije je bilo u Pećkom manastiru, a osnovni naslov poglavara bio je arhiepisop pećki i patrijarh srpski.
Istorija Pećke patrijaršije dijeli se na tri perioda i to tako da prvi obuhvata period od 1346. do 1463. godine, zatim od 1463. do 1557. i od 1557. do 1766.
Autokefalnu Srpsku arhiepiskopiju 1219. godine ustanovio je Sveti Sava, a ta srednjevjekovna Srpska arhiepiskopija naziva se Žičkom, odnosno Pećkom ili Žičko-pećkom arhiepiskopijom i obuhvatala je sve episkopije na području Srpske kraljevine.
U vrijeme stvaranja Srpskog carstva uzdignuta je 1346. godine na stepen patrijaršije, a na saboru koji je održan u Skoplju, srpski arhiepiskop Joanikije II je proglašen za prvog srpskog patrijarha, sa prestolom u Pećkom manastiru.
Krajem 14. veka i tokom 15. vijeka, sve episkopije potpale su pod novouspostavljenu tursku vlast, a period borbe za opstanak Pećke patrijaršije započeo je nakon smrti srpskog patrijarha Arsenija II, 1463. godine.
Borba za obnovu Pećke patrijaršije uspješno je okončana 1557. godine i to izborom srpskog patrijarha Makarija, rođaka Mehmed-paše Sokolovića.
Dva vijeka nakon toga, česti ustanci i seobe Srba iz Osmanskog carstva oslabile su srpsku crkvu i uzdrmale samostalnost Pećke patrijaršije koju su 1766. godine uspjeli da ukinu fanarioti zajedno sa turskim vlastima.
Pećka patrijaršija je ponovo uspostavljena 1920. godine, a prvi patrijarh koji je u Pećkom manastiru ustoličen, nakon obnavljanja patrijaršije, je patrijarh Dimitrije i to 24. avgusta 1924. godine.
Kasnije su u Pećkoj patrijaršiji ustoličeni i njegovi naslednici na tronu Svetog Save – patrijarh Varnava 6. jula 1930, patrijarh Gavrilo početkom avgusta 1938, patrijarh German 29. maja 1960, patrijarh Pavle u julu 1994. godine i patrijarh Irinej u oktobru 2010.
