Likvidacija visokopozicioniranog člana škaljarskog klana Milića Minje Šakovića jedna je od niza mafijaških, zbog kojih je Budva još prije tri decenije označena gradom u kom je zla sudbina dočekala mnoge žestoke momke.
Mjesto na kom je tridesetpetogodišnjak likvidiran prije tri noći, “pamti” mnoga mafijaška ubistva i zovu ga “budvanski kobni trougao”, pišu Vijesti.
Šaković je ubijen 17. juna oko 23.30 sati u budvanskom restoranu “Korkovado”. Ubica mu je prišao dok je večerao s prijateljima, i u njega, s leđa, ispalio najmanje osam hitaca. Tri metka Šakovića su pogodila u glavu, a kad je pao na pločnik, ubica je s udaljenosti od pola metra u njega ispalio još dva hica, pa i još tri.
Obučen u svijetle farmerke, bijelu košulju dugih rukava, crne patike s bijelim vezicama i s bijelim kačketom na glavi, egzekutor je pobjegao ka hotelu “Mogren”, a onda uskim putem ka naselju Gospoština.
Policija nije uspjela da mu uđe u trag, ali tvrde da čine sve što je u njihovoj nadležnosti kako bi rasvijetlili ubistvo. Sagovornik uključen u istragu juče je kazao da su izjave uzete od više desetina građana.
Inspektori su pregledali snimke s nadzornih kamera pokušavajući da uvežu kretanje ubice, ali i otkriju da li je imao saučesnike i ko ga je, eventualno, navodio, a ko čekao nakon zločina.
Inspektori Centra bezbjednosti Budva juče su provjeravali ko i gdje boravi u tom gradu, uzimana su dokumenta od gotovo svih hotelijera, vlasnika privatnog smještaja, onih koji izdaju stanove…
Pojedini gosti Budve saslušavani su juče.
Policija je sigurna da je ubistvo Šakovića nastavak rata crnogorskih kriminalnih klanova, koji bjesni godinama.
Šaković, koji je prema policijskim podacima bio visoko rangiran u škaljarskom klanu, kao i šef podgoričkog ogranka te kriminalne grupe, sahranjen je juče na podgoričkom groblju Zagorič.
Kobni budvanski trougao, odnosno prostor između hotela “Mogren” i “Avala” i parkinga na Trgu sunca, bio je koban za mnoge žestoke momke.
Prvu žrtvu odnio je 1. septembra 1991. godine, kada je ubijen Kotoranin Vlastimir Zečević, zvani Mićko Talijan. Njega su na platou ispred poslovnice tadašnjeg JAT-a, nadomak hotela “Avala” i “Mogren”, u kasnim noćnim satima sačekala dvojica napadača, koji su tražili od Zečevićevog prijatelja Tonija Pecovića da se udalji.
Uslijedila je tuča u kojoj su napadači koristili i metalnu šipku, a onda je odjeknuo pucanj. Teško ranjeni Zečević uspio je da dođe do svojih kola i sam se odveze do Doma zdravlja, gdje je i preminuo od posljedica ranjavanja.
Beograđani Petar i Jugoslav Pajić uhapšeni su tada zbog sumnje da su ubili Kotoranina. Pred istražnim sudijom kasnije su povukli priznanja data policiji, a kasnije su oslobođeni optužbi. Ubice nikada nisu pronađene.
Tri godine kasnije, 4. avgusta 1994. godine, na samo 50 metara od mjesta gdje je ubijen Zečević, na parkingu ispred ulaza u hotel “Avala”, u razornoj eksploziji “folksvagena karado”, ubijen je dvadesetsedmogodišnji Beranac Boro Nedović. Iako nikada nije otkriven počinilac, sumnjalo se da je riječ o osveti za smrt Stanka Petrušića, koga je Nedović godinu ranije ubio u kockarnici hotela “Jugoslavija”.
Krvavi trougao treću žrtvu uzeo je 27. februara 1997. godine – u blizini “Mogrena” iz automatskog oružja likvidiran je Radoslav Rako Stanišić (48), zvani Raka Dilinger. Pogođen je sa četiri metka. Tokom istrage pronađeni su puška i čaure, a ubica je do danas ostao neotkriven. Dilinger je važio za bliskog prijatelja Željka Ražnatovića Arkana, vođe Srpske dobrovoljačke garde, koji je kasnije ubijen u holu beogradskog “Interkontinentala”. Bio je povezan s Vanjom Bokanom, označavanim kao važnom karikom u švercu duvana, koji je 2000. ubijen ispred svoje vile u Grčkoj.
Pola godine nakon tog zločina, nedaleko od tog mjesta ubijen je Dilingerov prijatelj, Cetinjanin Đorđe Minja Bećir (47). Snajperista je u noći između 4. i 5. avgusta 1997. smrtno pogodio Bećira koji je bio u svojoj “mazdi” kabriolet.
Posljednjeg dana maja 2002. u centru Budve, ubijen je i Blagota Baja Sekulić – sat iza ponoći taj tridesetsedmogodišnjak izrešetan je u svom “grand čirokiju”. Egzekutor koji je u njega ispalio smrtonosni rafal od 20 metaka nikada nije pronađen.
Dvije godine kasnije – 23. avgusta, snajperista, sakriven na bedemima Staroga grada, s nekoliko hitaca pogodio je u glavu Tomislava Vujisića, tadašnjeg vlasnika starogradskog noćnog kluba “Znak pitanja”. Ubica je nestao bez traga i policija nikada nije rasvijetlila ubistvo.
Zločini u budvanskom kobnom trouglu nastavljeni su krajem ljeta 2007. godine – u oružanom sukobu u srcu Staroga grada, pred više stotina turista, u lokalu “Jadranska straža” ubijeni su Vladimir Rakočević, koji je živio u Češkoj i ukrajinski državljanin Adalbert Šut, a ranjeni su Vladimir i Željko Janković. Za tu likvidaciju osuđeni su Nikšićani Dragan Giga Zindović i Radojica Zeković, i Beranci Aleksandar Zečević i Rajko Knežević.
Početkom avgusta 2008. godine Nikšićanin Goran Pejović ubijen je dok je s prijateljima sjedio na terasi “Palme”, u centru Budve, a ranjen je njegov drug Vojkan Inić. Pejović je šesta žrtva u budvanskom krvavom trouglu, a ubijen je greškom. Uhapšeni pripadnik zemunskog klana Sretko Kalinić pred istražiteljima je u zagrebačkoj bolnici ispričao da ga je tada vođa zemunskog klana Luka Bojović angažovao da ubije Budvanina Ivana Delića. Delić je tog dana sjedio za susjednim stolom u istom kafeu i nosio majicu iste boje kao i ubijeni Pejović.
Miloš Vidaković iz Pančeva ubijen je prvih dana jula 2013. godine ispod zidina budvanskog Starog grada. Ubica mu je prišao i u leđa ispalio 5-6 metaka, nakon čega je pobjegao. Policija je kasnije tvrdila da je za tu likvidaciju odgovoran Miloš Delibašić.
Bedemi Starog grada bili su kobni i za Budvanina Gorana Đuričkovića – 27. oktobra 2015. godine, s tog mjesta, na njega je pucano dok je šetao ispred svog restorana “Old Fisherman’s Pub”. Tokom izviđaja tri čaure pronađene su na kuli zidina Starog grada u Budvi iznad zvona, odnosno oko 50-ak metara vazdušne linije od mjesta na kome je stajao ubijeni.
Ubica Đuričkovića navodno je bio pritajen u staroj puškarnici, gdje je mogao da se sakrije, ali i odakle mu se pružao odličan pogled na lokal i Đuričkovića. Đuričković je među prvim žrtvama rata koji godinama bukti između kavačkog i škaljarskog klana, odnosno mafijaške organizacije koja je do 2014. godine bila jedinstvena.
Osim budvanskog krvavog trougla i ostala mjesta, plaže i naselja te primorske opštine bile su poprište mafijaških obračuna i brutalnih likvidacija, koje su mahom ostale neotkrivene.
Istražitelji na spisku nerasvijetljenih ubistava samo u Budvi imaju više od dvadeset slučajeva.
