Izlaz iz pat pozicije u kojoj su se našli članovi onog što se do prije dva dana zvalo “parlamentarna većina” i interesnih grupa okupljenih oko Mila Đukanovića vjerovatno bi se najlakše riješio kohabitacijom DPS-a i DF-a kao trenutno dva u Skupštini najbrojnija politička subjekta.
Smjena Abazovićeve manjinske Vlade nekom koja bi, makar formalno, imala status “koncentracione”, a koja bi pripremila vanredne izbore i prethodno obezbijedila dogovor oko izbora sudija Ustavnog suda, u ovom trenutku čini se, kao najlakši a trenutno i jedini izlaz iz krize koju više ne “voze” ni oni koji su je kreirali, pokrenuli i logistički podržali.
Potpredsjednik i poslanik PzP-a Branko Radulović tu opciju je javno delegirao u izjavi za Antenu M: “Ja sam lično za reformsku vladu ili ako to ne ide, kao što ne ide, onda sam za koncentracionu vladu sastavljenu od svih. Tako bi došli do dogovora o svemu ili dogovoru svih za istvovremene predsjedničke i parlamentarne izbore, uz izbor sudija Ustavnog suda, Sudskog savjeta i Vrhovnog državnog tužilaštva”.
On je, istina, u istom komentaru, poručio i da njegov predlog za izlaz iz krize u kojoj su volan prisvojili premijer u tehničkom mandatu Dritan Abazović i njegove kolege u Vladi iz SNP-a, ne dijele kolege iz Demokratskog fronta.
“Ja sam, nažalost, jedinka“, naglasio je Radulović.
Iz pouzdanih izvora, saznajemo da drugi čovjek Pokreta za promjene i nije baš “jedinka u DF-u” sklona ovakvom rešavanju dugotrajuće političke i ustavne krize, nakon što je propao pokušaj formiranja vlade sa Miodragom Lekićem.
Nezvanično, “opipavanje pulsa” sa ovakvom opcijom juče je izmamilo odobravajuće osmjehe šefice Delegacije EU Kristine Oane Popa, pa bi se moglo zaključiti i da je Radulovićeva izjava neka vrsta “probnog balona”, odnosno opipavanja pulsa javnosti.
Za Demokratski front, ovakav izlazak iz krize predstavljao bi, možda, brisanje statusa “nepoželjnog partnera” zapadnom bloku međunarodne zajednice, ali vjerovatno i žestok udar na podršku koji ovaj savez uživa kod najtvrđih antiDPS glasača jer bi formiranje vlade sa partijom Mila Đukanovića oni doživjeli kao prvorazrednu izdaju.
Uz medijaciju međunarodnih predstavnika u rešavanju krize, ka kojoj se sve vidljivije klizi, moguće je da bi percepcija te vlade kod glasača DF-a bila manje rigidno protumačena. Posebno ukoliko bi se ispunio uslov bez kojeg ovaj savez ne bi prihvatio bilo kakve pregovore: da resor Ministarstva unutrašnjih poslova u koncentracionoj vladi kontroliše neko ko bi obezbijedio istinski regularne izborne uslove. To podrazumijeva ozbiljno sređivanje biračkih spiskova i onemogućavanje drugih manipulativnih metoda kojima je bivši režim obezbjeđivao prednost oslanjajući se na svoje kadrove u policiji i bezbjednosnim strukturama.
Da li je ispunjavanje ovog uslova moguće i ko personalno ispunjava kriterijume da mu se povjeri tako škakljiv zadatak, vjerovatno će u narednom periodu biti centralna tema pregovora političkih subjekata koji moraju da postignu dogovor. Naravno, ako se pristane na izlazak iz krize putem koji odobravaju međunarodni faktori koji su definisani kao strateški partneri Crne Gore kod većine relevantnih političkih subjekata u zemlji.
Formiranje koncentracione vlade uz pristanak DF-a, olakšalo bi i poziciju Demokratske Crne Gore koji su javno obećali da neće participirati u vlasti u kojoj je i DPS, a izvjesno je da bi obradovalo i Pokret “Evropa sad” koji čeka izbornu verifikaciju svoje narastajuće podrške u glasačkom tijelu.
S tim u vezi, indikativno zvuči i nedavna izjava jednog od lidera Evrope sad, Jakova Milatovića, koji je gostujući na A plus TV saopštio da DPS nije postizborna koaliciona opcija ovog pokreta, za razliku od DF-a od kojeg se očekuje samo da ne dovodi u pitanje evropski kurs i standarde koje on podrazumijeva.
