Ustav Crne Gore je izričit u odredbi da je predsjednik Crne Gore “dužan” da proglasi ponovno izglasani zakon (st. 2, čl. 94) i to u roku od tri dana ako je zakon usvojen po hitnom postupku (st. 1 čl. 94) što je u konkretnom slučaj. Navedena pravilo si više nego jasna. Ona su (ius cogens) – imperativna. Čl. 94 je jedino mjesto u Ustavu u kojem ustavopisac koristi egzaktnu pravnu formulaciju: „Predsjednik Crne Gore je dužan“. On dakle nimalo nije „slobodan“ da zakon proglasi ili ne proglasi – on je “dužan”. On nema ovlašćenje – on ima “dužnost”. I ništa više od toga.
Moguće je, naravno, i toga smo svjedoci, da se predsjednik Crne Gore “suprotstavi” Ustavu i da ne izvrši svoje Ustavom propisane dužnosti. Takvo postupanje je, kao i svako drugo protivpravno postupanje – ozbiljna anomalija i prestup.
Skupština je, postupajući u okviru svojih nadležnosti, donijela zakon. Predsjednik je, dalje, postupajući u okviru svojih nadležnosti, taj zakon vratio Skupštini na ponovno odlučivanje. Od trenutka kada je Skupština ponovo izglasala zakon, predsjednik Crne Gore više nema nikakvu nadležnost, izuzev što ima “dužnost” da zakon bespogovorno proglasi. Predsjednik ne može, a da ne izvrši svoju ustavnu dužnost. Iako kao vršilac funkcije predsjednika Crne Gore jasno može da „odstupi“ sa funkcije predsjednika Crne Gore i može da prestane da je obavlja ali ne može zaustaviti druge organe državne vlasti da obavljaju svoje ustavnomjerne funkcije.
Skupština je ta koja u Crnoj Gori vrši zakonodavnu vlast (st. 2, čl. 11 Ustava). Sumanuto bi bilo tvrditi kako neizvršavanje ceremonijalne dužnosti predsjednika Crne Gore može i kadro je da spriječi Skupštinu u obavljanju suštine njene vlasti i ustavne nadležnosti.
Zakonodavna vlast se mora ostvarivati i kad predsjednik Crne Gore odluči da napusti svoju ceremonijalnu dužnost. U tom smislu, u Odluci Skupštine da većinskom Odlukom ovlasti predsjednika Skupštine Crne Gore da realizuje dostavljanje usvojenog Zakona „Službenom listu“ ne može biti ničega spornog. Takva Odluka se ne može tumačiti kao – negacija prava. NJome se ne diraju, niti preuzimaju bilo čija prava, već realizuje propuštena dužnost predsednika Crne Gore. Čak suprotno tome – Odluka služi kao – afirmacija prava kojom se negira – negacija prava kojom se zabavio predsednik Crne Gore. Postupiti drugačije, značilo bi “pridružiti “ se predsjedniku Crne Gore u – negiranju Ustava Crne Gore koji poduhvat je začeo nedavanjem investiture onom ko ima skupštinsku većinu. Otada je počeo da se kotrlja i tetura, i da srlja iz jedne u drugu grešku gde je svaka naredna greška i veća i teža od prerhodne. Kad je tada prekršio Ustav i izazvao višeslojne blokade ustavnog poretka, proces retorzionog reglementiranja prava u pravcu deblokade ustavnog poretka je bio neizbježan i nezaustavljiv.
Pravni život mora da teče čak i onda kad ga predsednik Crne Gore napusti ili pokušava i kad teži da ga satera u ćorsokak i na stranputicu orkestriranim opstrukcijama – bez presedana. Nije se čuditi, jer je svestan da je – njegova priča ispričana. Tu poruku su mu poslali građani Crne Gore 23. oktobra prejasno: Nema više. Dosta je bilo. Gotovo.
Predsednik Crne Gore i njegov DPS su već odavno postali – pluskvamperfekat, što jeste realnost crnogorskog društva s kojom se sad i ovdje prioritetno mora odgovorno suočiti upravo – predsjednik Crne Gore i DPS. Projekat konstruisanja blokada institucija i ugrožavanja ustavnog poretka Crne Gore kroz dvogodišnje opstrukcije nisu urodili plodom. O suverenitetu Crne Gore brinu njeni građani i poslanici koje su demokratski izabrali. Nisu tu od nikakve stvarne pomoći, niti njom mogu rukovoditi bilo čiji kolonijalni upravnici. Sve do momenta kad se i zvanično ne proglasi kolonijalnom zemljom. A šta ako narod odbija da postane kolonija, šta ako narod Crne Gore neće?
Zabrinutost i sumnje predsednika Crne Gore, uopšte nemaju za cilj da narod Crne Gore u te njegove brige i sumnje poveruje, nego da prestane da veruje u bilo šta i bilo kome.
Time se narod vođen kroz sve tenzije i toksične konfuzije dezorijentiše i oduzima mu se ključna sposobnost Da slobodno razmišlja, rasuđuje i odlučuje. Tako narod gubi sve neophodne potencijale a naročito redom sve demokratske, jer se sa tim i takvim narodom najlakše – manipuliše. Može biti, što je u svemu i najopasnije da je sve to u skladu geopolitičkih interesa naših kolonijalnih upravnika. A interesi naroda da su od trećerazrednog značaja – marginalizovani.
