Dok se danas politička i medijska scena trese zbog projekta “Ulcinj Riviera” i partnerstva sa Mohamedom Alabarom, vrijednog tek nešto više od milijardu eura, gotovo zapanjujuća tišina i nedostatak otpora pratili su sličan aranžman sklopljen prije više od decenije — onaj sa kompanijom Luštica Development.
Prema najnovijim revizorskim podacima, ova kompanija je od 2009. do sredine 2023. godine prihodovala skoro 300 miliona eura, a da je njena obaveza prema državi Crnoj Gori iznosila svega 5,3 miliona eura. Riječ je o jednoj od najeklatantnijih ilustracija modela koji je uspostavila Đukanovićeva vlast, uz aminovanje tadašnjeg parlamenta na čijem čelu je bio Ranko Krivokapić — modela u kojem se strateški resursi države stavljaju u funkciju privatnih interesa, uz minimalnu korist za javne finansije i građane.
Zašto se niko nije bunio?
U trenutku kada se odobravao ovaj posao, javnost je bila uspješno uspavana propagandnim narativom o “stranim investicijama” i “turističkom razvoju”. Međutim, stvarnost je pokazala drugo: projekat “Luštica Bay” se iz godine u godinu razvijao u elitno naselje za bogatu klijentelu, dok je državna kasa dobijala simbolične iznose — tek da se formalno održi slika o “koristi za Crnu Goru”.
U poređenju sa trenutnim tenzijama oko prodaje zemljišta u Ulcinju, u kojoj se od svakog kvadrata traži maksimum za državnu blagajnu, ostaje nejasno zašto se tada nije oglasila ni opozicija, ni civilni sektor, ni mediji, ni “nezavisni eksperti”. Da li je razlog bio strah, partijska lojalnost ili jednostavno — saučesništvo?
Ko je odgovoran?
Odgovornost ne prestaje kod Mila Đukanovića. Skupština, na čelu sa Rankom Krivokapićem, dala je zeleno svjetlo za ovaj projekat. Ministarstva, institucije, pa i lokalne strukture bile su instrumenti sprovođenja pogodnog aranžmana za investitora. Istovremeno, građani Crne Gore su izgubili višemilionske potencijalne prihode koji su mogli biti investirani u zdravstvo, obrazovanje, infrastrukturu.
Dvostruki aršini
Današnji napadi na projekat sa Alabarom otkrivaju licemjerstvo mnogih političkih aktera i interesnih grupa. U vrijeme kada se pregovara o više od milijardu eura investicija, u javnosti odjekuju zahtjevi za “pravednošću”, “transparentnošću” i “očuvanjem državne imovine”. Gdje su ti principi bili kada se gotovo za džabe ustupao najvredniji priobalni prostor u Tivtu?
Crna Gora mora hitno raskrstiti sa praksom privilegovanih dilova, skrivenih ugovora i institucionalnog ćutanja. Ako je “Luštica Development” simbol jedne epohe političko-ekonomskog klijentelizma, onda mora postati i lekcija — kako se više nikad ne smije raditi.
(Borba)
